Datum 5 februari 2024; Coördinatie: Daan Andriessen en Evelien van Rij; Blog: Evelien van Rij en Daan Andriessen, slides
Spanningen
Wie herkent het niet: een promotor die “iets niet ziet zitten”, de collega die zegt: “is dat nog wel onderzoek?” of het projectvoorstel dat voor jouw gevoel een onlogische kant op gaat. In hoeverre komt dit door verschillende academische achtergronden? En belangrijker, wat helpt om deze verschillen te overbruggen of zelfs tot een kracht te maken bij een samenwerking?
Diepere verschillen
Tijdens een bijeenkomst van de Design Science Research Group over dit thema op 5 februari 2024 werd weer eens duidelijk hoe vaak dit soort problemen opspelen. Ze doen zich voor tijdens alle fasen van een onderzoek. Erachter liggen vaak verschillen in beweegredenen en kernwaarden. Vaak zijn we ons er niet van bewust dat de ander iets anders nastreeft dan wijzelf. Of we gaan allemaal voor impact, maar hebben dan iets anders voor ogen.
Wat helpt?
Wat helpt dan? Tijdens de workshop kwamen een aantal strategieën naar voren (1) bewustwording: wat vind ik belangrijk en wat vinden de anderen belangrijk? (2) gesprek: waarom vind jij dat belangrijk? (3) verhalen: hoe werkt dat dan binnen jouw wetenschappelijke traditie, waar komt dat vandaan? (4) dialoog over praktische oplossingen: Hoe kunnen we aan elkaars wensen en behoeften tegemoetkomen? Wie draagt welke verantwoordelijkheid? (5) vertrouwen: als mensen langer met elkaar omgaan, elkaars toegevoegde waarde zien, helpt dit. Mensen geven elkaar eerder het voordeel van de twijfel en ze durven elkaar meer ruimte te geven om verschillende opties aan elkaar te laten zien en deze te ontdekken.
Samen bewust worden
Tijdens de bijeenkomst hebben we een methode uitgeprobeerd die het mogelijk maakt om snel inzicht te krijgen in verschillende visies op onderzoek. Op slides werden stellingen gepresenteerd en afhankelijk van je standpunt moest je een bepaalde plek in de ruimte innemen. Het was erg interessant om te zien waar anderen gingen staan. Dit leidde meteen tot gesprekken. Zeer verrassend was het gesprek rond de vraag of het komen tot structuur in een onderzoek een doel of middel is. Mensen bleken zonder het te weten, hier totaal anders over te denken. Zo hielp de werkvorm om snel tot de kern van achterliggende redenen te komen. Dit voelde als een waardevol hulpmiddel om bij een samenwerking soepel een gezamenlijke richting en aanpak te kiezen.